I know nothing...

Tupperware werkt aan koerswijziging

  Tupperware wil een andere richting uit. Steeds meer mensen eten buitenshuis of stoppen take-away-maaltijden in de magnetron. Er wordt dus minder bewaard en juist dat was de grote markt van de Tupperware. Het bedrijf wil dan ook andere marktgedeelten bewerken en de verkoop richten op belevingsparties.

“De prijsbewuste Amerikaanse vrouw mijdt Tupperware,” zegt algemeen directeur Rick Goings. “In de Verenigde Staten heeft alles te maken met omzet en prijs. Kwalitatieve producten hebben het er bijzonder moeilijk.” Tupperware maakte in 2003 in de Verenigde Staten dan ook een verlies van 22,4 miljoen dollar.

De schuld daarvan mag volgens Elisabeth Schönert echter niet uitsluitend in de schoenen van de Amerikaanse vrouwen geschoven worden. “Het bedrijf heeft de fout begaan samen te werken met de supermarktketen Target,” schrijft ze in Die Welt. “De klant kon niet meer volgen dat Tuperware daar plots in de winkelrekken te koop was, terwijl de producten altijd al uitsluitend in de thuisverkoop te verkrijgen was.”

“Bovendien hebben we ons te lang geconcentreerd om bewaar-producten te maken,” geeft Goings toe. “In de Amerikaanse keuken wordt nog slechts weinig gekookt en nog veel minder bewaard. Eén op de drie Amerikanen eet ‘s avonds buitenshuis. Bovendien wordt vooral meeneem-schotels in de microgolf opgewarmd. We moeten dus met nieuwe producten op de markt komen.”

Ook het party-concept wordt sinds kort verfijnd. “Het is het grootste veranderingsproces dat ons bedrijf ooit heeft meegemaakt,” verklaart Goings. “Tupperware is sinds 1997 een beursgenoteerd bedrijf, maar wanneer men een bedrijf wil veranderen, is dat zeker geen voordeel. De beurs is immers alleen maar geïnteresseerd in de korte termijn en noodzakelijke beslissingen worden daar niet echt naar waarde geschat.”

Het bedrijf werd opgericht door scheikundige Earl Tupper, die in 1946 de eerste polyethyleen-schotel op de markt bracht en in 1951 de allereerste Tupperware-party organiseerde. Vandaag wordt om de twee seconden ergens in de wereld een Tupperware-party gehouden. “Die verkoopparty’s zijn het merkteken van Tupperware, hoewel de producten in Amerika nu ook via het internet en tv-shopping te verkrijgen zijn,” schrijft Schönert.

“Maar vroeger hield de consulente in de woonkamer van haar gastvrouw een voordracht over onse producten,” verklaart Goings de koerswijziging. “Vandaag hebben we de belevingsparty. Niemand wil nog passief in de sofa zitten. De deelnemers willen de producten onmiddellijk uitproberen. Er wordt nu samen gekookt om thema-avonden rond de slanke of Italiaanse keuken of hapjes.”

Met deze aanpak zal Tupperware in Amerika volgens Goings gegarandeerd weer vooruitgang boeken. Ook op de Aziatische en Latijns-Amerikaanse markt wil men de negatieve trend weer ombouwen. Tegen 2010 wil het bedrijf de omzet doen stijgen tot 2 miljard dollar. Tevens wil Goings ook een oplossing vinden voor de tomatensausen, waarvan de zuren zich in het Tupperware-materiaal invreten en lelijke, oranjekleurige vlekken achterlaten.

Marc Horckmans

Steve wil goedkope pillen

  Dokter Dirk van Duppen, 'Pvda-dokter' volgens Kris Merckx, moet wel blij zijn. Sp.a-voorzitter Steve Stevaert heeft zijn boek, De Cholesteroloorlog, gelezen en nuttige conclusies getrokken. Aan het boek hangt ook een petitie vast en Van Duppen pleitte vorige week nog eens voor de aanpak uit Nieuw-Zeeland. Sp.be: "De idee van de voorzitter is om geneesmiddelen openbaar te veilen. De overheid vraagt dan een offerte voor een bepaald geneesmiddel aan de farmaceutische bedrijven. Op basis van die offertes kiest de overheid voor een product met de beste prijs/kwaliteit verhouding. En de patiënt betaalt minder." Simpel. Stevaert en co willen met 'hun idee' overigens groots uitpakken. Ze plannen zelfs een heuse propagandacampagne.

Bram Souffreau

De Post hakt

De Belgische Posterijen bouwt een nieuw sorteercentrum in Wondelgem, niet ver van Gent. De werken zijn begonnen. In een eerste fase worden bomen omgehakt. Bomen omgehakt... (pop-up) Inderdaad. Het overheidsbedrijf geeft het goede voorbeeld. Okay, alles verloopt via de regeltjes. Het bos is ingekleurd als industrieterrein, meer bepaald als reserveterrein voor Blagden Packaging. En de Stad Gent zorgde voor de deal zodat De Post het terrein nu kan bebouwen. En 3 hectare bos te rooien. Het volledige terrein meet 7 hectare. Maar toch een bedenking, in Vlaanderen staan heel wat industrieterreinen braak en bedrijfsloodsen leeg. Die hergebruiken wil niet iedereen, want dat kost extra geld. Daarom duiken om de haverklap vragen voor nieuwe industrieterreinen op, terwijl Vlaanderen met een tekort aan ruimte kampt en met onbebouwde industrieterreinen blijft zitten. Btw, in Wondelgem loopt een spoorlijn, maar De Post zal die niet gebruiken. Ze rijden liever met goedkope vrachtwagens rond.

Updeet: eigenlijk moet ik De Post lof toezwaaien. Ze nemen een ongebruikt terrein in. Toch zonde van de bomen ;)
Bram Souffreau

Steeds meer oproepen tot internet-censuur

  Maandag deed Tarek Fraihi in een interview met De Morgen een oproep tot minister van binnenlandse zaken Patrick Dewael om websites aan te pakken "waar autochtonen letterlijk oproepen tot een slachtpartij onder de moslims. Ik heb het dan over sites zoals politics.be en politicsinfo.net, waarop regelmatig het woord genocide wordt gebruikt". Fraihi is filossoof, initiatiefnemer van de website www.kifkif.be, voorzitter van een jeugdhuis in Sint-Jans-Molenbeek en één van de informele woordvoerders van de allochtonengemeenschap. Bij de federale verkiezingen van 1999 was hij kandidaat op de extreem-linkse trotskistische lijst LEEF in het kiesarrondissement Gent-Oudenaarde en haalde daar 56 stemmen.

Politicsinfo.net is een website die opgericht werd door Jurgen Verstrepen, maar intussen werd overgenomen door Roland Duchâtelet. Politics.be wordt gerund door een ploeg vrijwilligers, waarvoor Maarten Malaise als woordvoerder optreedt. Beide websites bevatten discussieforums waarop druk gediscussieerd wordt over politiek. In een reactie benadrukt Malaise dat de forums van poltics.be, waaraan dagelijks ongeveer 2000 berichten toegevoegd worden, door moderators gecontroleerd worden. Berichten die te ver gaan, worden zo nodig verwijderd. "Politics.be heeft, in tegenstelling tot heel wat andere fora, geïnvesteerd in de uitbouw van een uitgebreid moderatieteam en in de ontwikkeling van technische hulpmiddelen om snel en adequaat misbruiken op te sporen en tegen te gaan. De uitspraken van Tarik Fraihi zijn dan ook niet op hun plaats. Hij associeert ons forum met een genocide en zegt dat onze gebruikers oproepen tot slachtpartijen onder moslims. Zulke personen zijn bij ons niet welkom. Dergelijke uitspraken zullen altijd worden verwijderd. Met het beschuldigen van discussiefora die goed gemodereerd worden stuurt Fraihi aan op pure censuur. Hij vergeet gemakshalve ook dat de bedreigingen, die wij verwijderen omdat ze niet toelaatbaar zijn, van beide kanten komen. Ons of onze bezoekers allemaal over één kam scheren is een grove fout die wat ons betreft net zo erg is als alle allochtonen criminelen te noemen", aldus Maarten Malaise.

Het voornemen van minister Dewael om moslim-extremistische radiostations en websites te verbieden, keur ik af. Het druist in tegen de vrijheid van meningsuiting. Wie bepaalt waar extremisme begint? Voor radiostations kan nog enigszins de verantwoording ingeroepen worden dat de overheid het frequentiespectrum, een schaars publiek goed, beheert en toewijst op basis van overwegingen van algemeen belang. Het verbieden van websites daarentegen druist niet alleen in tegen de grondwettelijk gewaarborgde persvrijheid, het is bovendien onbegonnen werk: in een vingerknip is een website immers verhuisd naar een land dat er minder betuttelende praktijken op nahoudt. Het onderdrukken van meningsuitingen zal de meningen niet doen veranderen noch de problemen oplossen, net zoals het onderdrukken van symptomen een ziekte niet doet verdwijnen.

Wel vreemd, of juist niet, dat heel wat mensen die moord en brand schreeuwden na de veroordeling van het Vlaams Blok wegens racisme en dit (terecht, mijns inziens) afkeurden als een inbreuk op de vrije meningsuiting, geen kik geven wanneer Dewael aankondigt dat hij zal optreden tegen moslim-extremistische websites en radiostations. Heeft Jurgen Verstrepen daarover al een standpunt ingenomen? Ik wil alvast consequent zijn: vrije meningsuiting voor iedereen. Laster, eerroof, en het oproepen tot het plegen van misdaden, kunnen beteugeld worden door de auteur te vervolgen, niet door een medium te verbieden.

Luc Van Braekel

De Internationale, gisteren en vandaag…

Nu China een ultrakapitalistisch land aan het worden is waar mensen lange uren werken voor een aalmoes is het niet slecht even terug te blikken op het grote ideaal dat het communisme ons voorhield. In die solidaire maatschappij moest men werken naar vermogen en krijgen naar behoefte. Heel lang heeft die ideologie niet stand gehouden. De mens blijkt in de regel egoïstisch en egocentrisch te zijn en een solidaire maatschappij functioneert al slecht van zodra enkelen zich niet solidair gedragen.

Daarom werd het communisme meestal omgevormd tot staatskapitalisme. In wezen was de hele maatschappij georganiseerd als een monsterbedrijf dat heel veel filialen had. De aandeelhouders van dat monsterbedrijf, de burgers, hadden wel niets meer in de pap te brokken.

Er waren veel goede dingen in het communisme. De burgers hadden zekerheid, zeer goedkope verzorging, basisvoeding en een onderkomen. Er was weinig afgunst en meer sociale cohesie dan bij ons. Iedereen had werk en waardigheid. Er was geen straatcriminaliteit.

Het interessantste aan het communistisch avontuur lijkt me echter de internationale visie die er van uitging. Meer dan 100 jaar geleden, toen er geen TV of radio was, waren Engels, Marx en Lenin ervan overtuigd dat hun strijd mondiaal was, dat alle onderdrukten van de wereld zich moesten verenigen om de desintegrerende werking van het kapitalisme te stoppen. En ook de arbeiders geloofden dat als ze de “internationale” zongen.

Nu worden we overspoeld door allerlei media, inclusief gratis dagbladen en magazines, naast TV en internet, waarin de stemmetjes die pleiten voor de sociale en ecologische redding van onze planeet niet meer doorklinken.

Want onze planeet heeft naast een ecologisch ook een sociaal probleem. Er zijn wereldwijd 30 % werklozen. Zelfs in China, dat de wereldfabriek voor ongeveer alle speelgoed, huishoudtoestellen en Hi-Fi geworden is, stijgt de werkloosheid ten gevolge van de efficiënte Westerse productietechnieken.

Ook nu is er nood aan bijsturing van het kapitalistisch systeem, zoniet zal het zichzelf vernietigen. Want robotten vervangen steeds meer arbeiders en bovendien is er een overaanbod aan goedkope arbeidskrachten, waardoor het inkomen van de arbeidersklasse, de koopkracht van de bevolking, steeds zal verminderen. De kapitalistische motor heeft een specifieke brandstof nodig: de koopkracht van de bevolking.

Op het ogenblik dat er geen werk genoeg meer zal zijn voor wie wil werken, zal het noodzakelijk zijn die koopkracht uit te delen aan de bevolking om de motor niet vast te lopen. Op die manier zal het sociale ideaal van Marx dan toch een beetje overleven.

Roland Duchâtelet

Nmbs hotspot

Aha, Telenet installeert hotspots in bijna veertig stations. Kan ik binnenkort 's avonds mijn mailtjes op de trein lezen en afwerken. Nog een plus voor de spoorwegen -maar ze moeten toch wel zorgen voor een veilige plek, hoor, want om tien uur 's avonds mijn laptop bovenhalen in Brussel Zuid vind ik vandaag niet zo verstandig.

Bram Souffreau

De cola-index

 

   

 

Het Britse weekblad The Economist introduceerde jaren geleden de     Big Mac Index. Volgens de theorie is de prijs van een Big Mac in een   McDonalds-restaurant een goede indicator voor de reële koopkracht van een   munt. Bij een vergelijking van deze prijs met de prijzen in andere landen,   vormt de Big Mac Index een aanwijzing voor de onder- of overwaardering van een   munt. The Economist keek ook naar     de consumptie van coladranken, en vond een correlatie met rijkdom en   ontwikkeling.
 
  Met vakantie in de VS dompel ik me niet alleen graag onder in de cultuur en de   natuur van het land, maar ook in de geneugten van de consumptiemaatschappij.   Tijdens een bezoek aan een supermarkt zag ik de ruime variëteit aan   coladranken, en bedacht ik dat het aantal verschillende variëteiten   coladrankjes die The Coca-Cola Company en PepsiCo Inc. aanbieden, misschien   wel een indicator kan vormen voor de keuzevrijheid van de consument. De   consumptiemaatschappij wordt immers niet alleen gekenmerkt door de koopkracht   van de consument, maar ook door de variëteit van het aanbod. De consument in   het communistische Oost-Duitsland had een vrij hoge koopkracht voor een   beperkt aanbod aan levensnoodzakelijke producten, maar voor luxegoederen was   zijn koopkracht zeer laag. Waar de Big Mac Index een indicator vormt voor de   "diepte" van de koopkracht van een consument, zou mijn cola-index dus een   indicator kunnen zijn voor de "breedte" van het consumptie-aanbod. 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

	Coca-Cola	Pepsi
regular	Classic	Pepsi
sugar-free	Diet Coke	Diet Pepsi
caffeïne-free	Classic Caffeine       Free	Pepsi Caffeine Free
sugar-free & caffeïne-free	Diet Coke Caffeine       Free	Diet Pepsi Caffeine       Free
50% sugar	C2	Pepsi Edge
1 calorie low sugar		Pepsi One
vanilla flavor	Vanilla Coke	Pepsi Vanilla
vanilla flavor & sugar-free		Diet Pepsi Vanilla
cherry flavor	Cherry Coke	Pepsi Wild Cherry
cherry flavor & sugar-free	Diet Cherry Coke	-
lemon flavor	-	Pepsi Twist
lemon flavor & sugar-free	Diet Coke with Lemon	Diet Pepsi Twist
lime flavor	-	-
lime flavor & sugar-free	Diet Coke with Lime	-
seasonal	-	Pepsi Holiday Spice
TOTAL	10	12
Cola Index for country: USA	22

 

  Begin volgend jaar zal ik dit idee lanceren op de nog te lanceren Engelstalige   versie van mijn blog, zodat mensen uit andere landen de cola-index voor hun   land kunnen berekenen. Ik zal bij mijn terugkeer in België ook de Belgische   cola-index berekenen. Ook al is de economische relevantie van deze   denkoefening beperkt, economie mag best wel eens op een luchtige en speelse   wijze onderzocht worden.
 
  De spelregels: de meting mag gecumuleerd worden in de ruimte (men mag meerdere   winkels of supermarkten bezoeken om de inventaris op te stellen), maar niet in   de tijd (een speciale kerst-variëteit en een speciale zomer-variëteit die niet   het hele jaar door verkrijgbaar zijn, mogen niet samen meegerekend worden),   enkel de cola-dranken van Coca-Cola en Pepsi-Cola worden meegeteld (geen Dr.   Pepper, geen Mecca Cola, geen Sprite, Fanta of Canada Dry). Variëteiten inzake   verpakking worden niet meegeteld. Wie nog gaten kan opvullen in de   bovenstaande tabel voor de VS, mag het mij altijd laten weten.
 
  Diet Coke heet in Europa "Cola Light", Diet Pepsi heet er "Pepsi Max". Op het   vliegtuig zag ik ook een "Pepsi Light", ik vermoed dat dit de Britse variant   is.
 
  Louter ter info: hier in de VS zag ik volgende verpakkingen voor cola-dranken:   PET-flessen van 2 liter, een halve liter en 237 ml., blikjes van 355 ml. en   blikjes van 237 ml.

Luc Van Braekel

Softwarepatenten

De softwarepatenten worden in de Europese raad niet meer door een meerderheid gedragen. Op 18 mei werd informeel de ontwerprichtlijn door de bevoegde Europese ministers goedgekeurd. Maar de officiële stemming laat op zich wachten. "Sinds 1 november is er niet langer meer een meerderheid voor de invoering van de softwarepatenten", deelt Softwarepatenten.be nu mee.

Op één november werden de stemverhoudingen in de raad gewijzigd. Een gevolg van de uitbreiding. Plots weegt de stem van Polen zwaarder door. No Software Patents.com herberekende de stemming met de huidige verhoudingen (.pdf) en stelde vast dat er vandaag geen meerderheid meer bestaat voor het ontwerp over de softwarepatenten.

Polen telde in mei voor acht stemmen mee, vandaag voor 27. In mei werd de mening van Polen bij een tweede stemronde niet meer gevraagd omdat het Ierse voorzitterschap zijn meerderheid had gevonden. Intussentijd heeft Polen meermaals kenbaar gemaakt dat ze zich niet achter de ontwerprichtlijn kunnen scharen.

België, Italië en Oostenrijk hebben zich tijdens de informele stemming onthouden. Spanje stemde tegen.

In een open brief aan het Nederlandse voorzitterschap vraagt Dieter Van Uytvanck rekening te houden met deze situatie. De informele stemming uit mei gewoon formaliseren kan niet, schrijft Van Uytvanck. "Opnieuw stemmen is de enige goede oplossing om de gewijzigde omstandigheden gepast op te vangen."

Gaat Nederland niet op deze vraag in, dan heeft dat consequenties voor de geloofwaardigheid van de Europese democratie, zegt de briefschrijver.

Uytvanck: "De Europese democratie zou ernstig geschaad worden als de stemming van mei 2004 als alibi gebruikt wordt om vandaag een voorstel goed te keuren. Dat zou funest zijn voor het geloof van de burger in een behoorlijk bestuur en een toestand van rechtsonzekerheid scheppen, met alle mogelijke gevolgen vandien".

Benieuwd naar de reactie van het Nederlandse voorzitterschap.

Bij een nieuw debat kan de weegschaal naar het neen-kamp toe hellen, want de voorbije maanden hebben de tegenstanders met succes parlementsleden en ministers bewerkt. De Duitse Bundestag, de Nederlandse tweede kamer en het Europees parlement hebben allemaal reserves geuit bij de ontwerprichtlijn over softwarepatenten. Ook in Denemarken en Hongarije woeden discussies.

Bram Souffreau

Trends kleurt uw dag grijs

Trends, het wekelijkse zakenmagazine van de Roulartagroep -dat door een aantal snode boosaards ook wel eens de 'Dag Allemaal' van de Vlaamse ondernemerswereld wordt genoemd- blaakt van gezondheid. Het VTM-gehalte van het nummer van deze week (140 bladzijden dik, waarvan 51 reclame, of een kleine 40%) belooft alvast voor de toekomst. Niet enkel leren we dat David 'Beckham ruikt naar thee en cassis', en dat 'een huis vol linnen' weer in de lift zit. We krijgen eveneens een alweer uitgebreid verslag over -het tot in den treure reeds uitgemolken- 'loon van Jan Coene'. Niet enkel hij, maar ook Biac-voorzitter Pierre Klees blijkt nu een stoute jongen te zijn, want die verdient zomaar € 1,35 miljoen aan de overname door het Australische Macquarie Airports.  Verder een reportage over Karl Lagerfeld onder de titel 'Waarom de modepaus zich tot H&M bekeert'. Al was een toepasselijkere titel hier ongetwijfeld: 'Waarom Lagerfeld zich tegen H&M keert'.
Trends, de essentie. Of was dat De Tijd?

Dirk De Winter

Met Vlaams Belang minder inkomen

 

Het Vlaams Blok zit in de lift: jobs die verloren gaan omdat een fabriek naar het buitenland verhuisd, een blaffende hond bij de buren…

 

Doordat  CD&V en NVA nu in de Vlaamse regering zitten zal het “Vlaams Belang” in de geest van de kiezer nog meer dé oppositiepartij worden en nog sterker stijgen.

Het zijn emotionele stemmen, niet rationeel. De partij heeft immers geen voorstel om het verhuizen van bedrijven naar het buitenland te voorkomen en de manier waarop de wijkagent in burenlawaai bemiddelt zou wellicht niet erg verschillen onder hun gezag. Maar aangezien de tijd nadert dat deze partij werkelijk aan de macht zal zijn, is het interessant te weten wat die partij op dat ogenblik gaat doen. Bijvoorbeeld in verband met de huidige werkdruk van het stadspersoneel.  Als men de website van het Blok er op naleest, dan blijkt dat zij volledig zouden ingaan op de wensen van de vakbonden, het in 1997 vastgelegde aantal ambtenaren aanwerven, dus 500 er bij. Daarnaast zouden zij ook nog eens 600 bijkomende agenten aanwerven.

De stad is een leverancier van een aantal diensten: heraanleg van straten, organisatie van het verkeer, enz. De stad deed haar best: het werk gebeurt nu met 500 minder mensen als in 1997 nodig geacht. Maar de werking van de stad kost nog steeds meer als die Dublin, die iets groter is als Antwerpen.

Nu terug naar het Vlaams Belang. Die wil alle contractuelen een ambtenarenstatuut geven. Dat kost meer aan pensioenen, maar bovendien vermindert dat de flexibiliteit enorm, immers, het wordt door het ambtenarenstatuut zeer moeilijk om mensen te laten afvloeien, wanneer bijvoorbeeld een dienst overbodig wordt omdat meer burgers via Internet werken.

Alsof dat nog geen geld genoeg kost, wil deze partij dat alle mensen die aan de stad werken op hun 50^ste op brugpensioen mogen gaan, ook al hebben ze maar 20 jaar gewerkt. Twintig jaar werken op een leven van 80 jaar, dat is niet mis.

Tenslotte wenst de partij allerlei sociale voordelen te geven aan de ambtenaren, bijvoorbeeld kortingen op auto’s

Ook ik ben voorstander om de ambtenaren zo goed mogelijk te verlonen. Maar dat is geen reden méér ambtenaren aan te werven en dus méér belastingen te vragen. Niet enkel de ambtenaren werken goed, ook de zelfstandigen in Antwerpen werken zéér hard, verdienen niet veel en moeten om de haverklap allerlei controles ondergaan. En de werknemers in de privé sector en kunstenaars werken zeer hard en die zou ik ook graag meer, niet minder, laten verdienen. En de laagste pensioenen wil ik ook optrekken.

Spijts Sinterklaas dit weekeinde in de stad is aangekomen, is de realiteit dat een stijging van het aantal ambtenaren en politieagenten neerkomt op een belastingsverhoging, dus minder inkomen, voor de doorsnee Antwerpenaar.

 

Mijn conclusie is dat er duidelijk een enorm verschil is tussen het Vlaams Belang en het liberalisme. Het Vlaams Belang is voorstander van een omvangrijk staatsapparaat dat veel regelt. Het liberalisme wenst een efficiënte overheid. Liberalen zijn voorstanders van lage belastingen, het Vlaams Belang kennelijk niet.

Dit grote verschil in maatschappijvisie verklaart waarom uit onderzoek blijkt dat zeer weinig VLD-Vivant kiezers een samenwerking met het Vlaams Belang zien zitten.

 

(*) Deze opinie verscheen eerder in de rubriek 'Te Gast' in Gazet van Antwerpen en relateert naar het programma van het Vlaams Belang voor Antwerpen.

 

Roland Duchâtelet